Mijn interesse in Ayurveda ontstond vanuit mijn werk als huidtherapeut. Ik zag dat veel huidproblemen van binnenuit komen en dat stress het lichaam sterk beïnvloedt. Om dit beter te begrijpen, ben ik me gaan verdiepen in Ayurveda, met als doel mensen te helpen bij huidproblemen.

Juli 2024
Ik werd onverwacht, maar heel gewenst zwanger. Mijn vriend en ik waren helemaal in de gloria en hadden echt zin in dit nieuwe onverwachte avontuur. Langzaam deelden we het nieuws met vrienden en familieen ik voelde totaal geen angsten of onzekerheiden. Voelde me ook nog eens kiplekker (geen vermoeidheid, misselijkheid etc). Ik had mijn yogaopleiding al een tijd daarvoor geboekt in het buitenland en kon dit gelukkig ook als zwangere vrouw voortzetten.

Augustus 2024
Maar toen kreeg ik zelf te maken met een grote mentale uitdaging. De eerste echo (in week negen) liet zien dat het groeien van de baby al bij vijf-zes weken gestopt was. Na tien weken kreeg ik helaas een miskraam. Dit bracht een zware fysieke en mentale periode met zich mee. Ik zal je in dit verhaal meenemen, naar het afgelopen jaar.

De miskraam was (op de natuurlijke manier, zonder medicatie) achter de rug en ik bleef heel erg moe. Zoals gebruikelijk, werd er na de miskraam wéér een echo gemaakt om te controleren of mijn baarmoeder leeg was. De arts liet mij weten dat dit het geval was (en gelukkig was dit zo, anders zou je bijvoorbeeld curratage moeten krijgen) en vervolgens kreeg ik eigenlijk te horen dat ik weer ‘door kon’—meer uitleg of begeleiding kreeg ik niet. Het voelde alsof ik in een ziekenhuis werd weggestuurd zonder echte informatie of tools om mijn lichaam en geest te helpen herstellen.

Ik voelde dat ik mijn herstel op een andere manier wilde aanpakken, vanuit een ayurvedisch, holistisch en natuurlijk perspectief. Ik was het namelijk zo zat, dat geklungel met mezelf. Mijn partner en ik hebben een vrij actief leven. We gaan er veel op uit, hebben veel lol samen en doen leuke dingen en ik wilde dit weer terug. Dat alles gewoon weer ”normaal was”. Little did I know…

September
Daarom zocht ik hulp bij een doula die ik ken via de yogaschool waar ik vaak kom. Mijn focus lag op dat moment vooral op, dat alles weer ”normaal” zou worden én het weer goed genoeg voelen om mijn yogaopleiding in Spanje voort te zetten, die al binnen vier tot vijf weken zou beginnen (na de miskraam).

Haar adviezen gaven me mentale rust en die rust gaf mijn lichaam de ruimte en overgave om fysiek te herstellen. Ik voelde me sterk genoeg om mijn dagelijkse routine weer op te pakken, rust te nemen en mijn opleiding in Spanje succesvol af te ronden.

6 weken na de miskraam….
Maar toen ik terugkwam uit Spanje en het gewone leven weer oppakte, ging het eigenlijk weer niet zo goed. Ik leek een terugval te hebben. Ik kreeg wekelijks steken in mijn bekkengebied, in de buurt van mijn rechter eileider. Iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Dit hield mij bezig, het liet me niet los. Uit angst dat er iets mis was gegaan tijdens de miskraam liet ik het checken door de dokter. Zijn advies was dat het stress was, een logisch gevolg van alles wat ik had meegemaakt. De huisarts had hier geen ongelijk, maar dacht ook verder niet met me mee wat ik zou kunnen doen om de pijn en stress te verlichten. En ik mocht weer gaan…

1 jaar na de miskraam…
Voor wie mij niet kent, ik ben een persoon die vrij snel kan schakelen in situaties. Het loslaten van het idee dat ik niet meer zwanger zou zijn was heel jammer. Maar de acceptatie duurde overigens heel erg lang. En daarmee bedoel ik, dat er vooral veel gedachten waren waarom het dan bij mij niet gelukt was, en waarom ik de miskraam had? Verloskundigen en artsen komen niet verder dan: het is normaal en gebeurd bij 20% van de vrouwen. Maar, dit leek ik moeilijk te kunnen accepteren.

Die vervelende steken rond het bekkengebied bleven aanwezig voor een jaar lang. Ik liet ik de klacht voor wat het was. Voor artsen waren er geen alarmerende signalen want mijn cyclus en eisprong waren ‘gewoon’ elke maand stabiel aanwezig. Voor de huisarts geen reden genoeg voor vervolgonderzoeken.

Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en actiever aan mijn gezondheid te werken. Samen met mijn orthomoleculair therapeut én ayurvedisch therapeut besprak ik de spanning die ik voelde in mijn bekkengebied en de klachten die ik daarvan ervoer in het dagelijks leven. Ik deed een darm en hormoononderzoek, kreeg en het belangrijkste van alles was het luisterend oor. EINDELIJK voelde ik mij serieus genomen en gehoord.

Langzaam kwam ik tot het besef dat mijn klachten nog een nasleep waren van alles wat er het afgelopen jaar gebeurd was. De trauma was dieper gaan zitten in mijn lichaam en was het nu aan mij om een vorm van acceptatie te vinden van het verlies.

In dit proces leerde ik dat authenticiteit belangrijk is. Dat ik mijn eigen weg mocht volgen en dat elk pad naar herstel voor iedereen anders is. Ik zocht steeds meer rust en stilte op voor mijn lichaam, werkte ik aan mijn verbinding met mezelf, nam vaker vrij van mijn werk en deed leuke dingen samen met anderen.

Wat ooit begon als een nieuwsgierigheid vanuit mijn werk met huidproblemen, werd ineens een persoonlijke zoektocht naar balans en herstel op zowel lichamelijk als emotioneel vlak. En zo nam mijn interesse en toepassing van Ayurveda opeens een hele andere wending. Ayurveda bood mij handvatten om niet alleen mijn lichaam te ondersteunen, maar ook mijn geest tot rust te brengen. Het werd een leidraad in mijn herstelproces, een manier om weer verbinding te maken met mezelf en mijn natuurlijke ritmes te respecteren. Hierdoor kreeg ik weer vertrouwen in mijn eigen kracht en het vertrouwen dat heling mogelijk is, ook na zo’n ingrijpend verlies.

Daarom schrijf ik dit blog: om jou te inspireren. Het meemaken van een miskraam is helaas nog lang niet genoeg bespreekbaar. Het afgelopen jaar heb ik me vaak alleen gevoeld, ondanks dat ik een lieve partner heb met wie ik veel kan praten. Praten met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt gaf me een gevoel van begrip en verbondenheid: het gevoel dat je niet alleen bent. Vaak hoorden we hetzelfde advies van artsen en hadden we dezelfde vragen na de gebeurtenis van een miskraam.

Als je dit leest en je herkent jezelf in mijn verhaal, wil ik je laten weten dat je er niet alleen voor staat. Het verwerken van een miskraam is zwaar en vaak onzichtbaar, maar samen kunnen we elkaar steunen en sterker maken. Voel je daarom altijd vrij om contact met mij op te nemen—of je nu je verhaal wilt delen, vragen hebt, of gewoon even wilt praten.

Liefs, Fabienne

Mail: info@fabiennekonings.com
Instagram: fabiennekonings (DM)